In een rolstoel…

Daar zit ik dan. In een rolstoel. We gaan uit. Na dagen, weken in het ziekenhuisbed te hebben gelegen, ga ik met de zuster mee naar de apotheek een paar verdiepingen lager.

Ik durf eigenlijk niet. Bang voor wat er mogelijk zou kunnen gebeuren. Wat nu als mijn hart ineens stilstaat? De zuster lacht. Dit komt goed.

• We zitten in de lift. *Check, gelukt ✔
• We gaan door de eerste gang. *Check, gelukt ✔
• Dan komen we bij de grote ‘vide’ van het UMC en kan ik ineens de AH zien en de Starbucks, waar ik iedereen in het ziekenhuis over hoorde spreken. *Check, ook gelukt. ✔

Soms moeten we over onze angst heen stappen. In mijn geval er over heen ‘zitten’. Je angst kan heel terecht zijn en een goede waarschuwing. Maar leven met God betekent dat je kunt stretchen. Dat je kunt durven, omdat Hij erbij is.

Het volk Israël was ook bang en God sprak hen toe, zoals Hij ook vandaag tegen jou wil spreken.

“Israël, wees niet bang, want Ik ben met je. Kijk niet angstig rond, want Ik ben je God. Ik maak je sterk. Ik help je. Ik houd je stevig vast en Ik kom voor je op.”
(Jesaja 41:10, BB)

Jij durft nu waarschijnlijk meer dan ik. Laat het je bemoedigen en je aanzetten om grote stappen te zetten op dit moment in je leven. Je hebt alles in je om iets wel te durven.

Waar ligt al tijden een enorme wens in je hart?
Ga het doen.

Je diepste wens vervullen,
begint bij het wandelen met de Heer.

‘Waar moet ik beginnen?’, zeg je misschien.
Simpel. Zet vandaag één stap. Een kleine. Zoals ik vanuit mijn vertrouwde bed met monitoren om mij heen als eerste stap in die rolstoel kroop.

Wees als David. Hij was doodsbang voor Saul. En let op wat hij in zijn angst vol vertrouwen uitspreekt:

‘Met U spring ik over een muur.’
(Psalm 18:30, BB)

Tegen welke muur loop jij aan? Spring!

Zullen we samen bidden?
‘Heer, met Uw hulp kunnen we het leven niet alleen aan, maar kunnen we zelfs over muren springen waarvan iedereen zegt: ‘Dat kan niet.’ Wij geloven in Uw krachtige hulp in elke situatie in ons leven. Wat het ook is. Amen.’

P.S. Ik schreef deze tekst naar aanleiding van de periode dat ik in het ziekenhuis lag, begin dit jaar. Inmiddels ben ik weer thuis en gaat het elke dag een stukje beter!