Waarom, Heer?

Een vriend van mij, Dick, zit in een rolstoel. Een spierziekte heeft zijn lichaam langzaam meer en meer verlamd. Toen ik vanochtend uit bed stapte, lag Dick nog te wachten op hulp van de verpleging, omdat hij zelf niet op kan staan. Als ik 3 punten van mijn to-do-lijstje kan wegstrepen, zijn alle werkzaamheden om Dick klaar te maken voor zijn ontbijt nog in volle gang.

Dick houdt van God. Zielsveel.
Dick houdt van het leven, maar… soms ook niet.

Waarom, Heer? Genees, herstel… doe een wonder. Ik wil het zien, meemaken, dansen met Dick.

Terwijl ik je dit vertel, raakt het mij. Tranen maken mijn ogen glazig.

Begrijp je dat ik het lastig vind om deze 40-dagentijd te doorlopen terwijl ik mij niet capabel voel om jou volledig gerust te stellen dat alles goed komt, als je maar gelooft? Soms komt iets niet goed, zoals jij en ik het graag als ‘goed’ bestempelen…

Wie bepaalt de waarde van het leven van Dick? Wie bestempelt zijn leven als minder gelukkig door de verlamming? Wie weet wat het leven in eeuwigheidsperspectief waarde geeft?

Lijden is als een ui die je schil voor schil afpelt. De tranen vloeien vanzelf, maar om de smaak te kunnen proeven moet je het proces doorlopen. Het vuur zal het verwarmen en de smaken losmaken. Zie door je tranen heen uit naar een heerlijk gerecht. 

In tranen uitzien naar:
hopen op wat komen gaat.
Hoop doet leven. 

“Maar wij kijken uit naar iets wat er nog níet is. En we zijn er zeker van dat het komt. Daarom wachten we er vol vertrouwen geduldig op.” (Romeinen 8:25, BB) 

Gods hoop schenkt leven in tijden van overleven.

Zullen we samen bidden? “Heer, mijn onbeantwoorde vragen vertrouw ik aan U toe. Mijn teleurstelling leg ik bij U neer. Uw hoop in mijn hart is krachtiger dan de wanhoop die ik voel. Met U ben ik meer dan overwinnaar over pijn en nood. Amen.”

Tip: Lees het boek van Dick’s levensverhaal: Ik Loop Al Op Gouden Straten.