Bang in bed…

Ik lig in bed. Ik doe niet anders. Al weken. Mijn uitzicht is een grijs dak van het UMC-ziekenhuis in Amsterdam. Af en toe zie ik een vogel vliegen, maar als ik hoger kijk zie ik de blauwe lucht. Ik kies ervoor om mijn blik vooral te richten op die blauwe lucht achter de wolken. En ik bid:

‘Heer, U bent niet ver weg achter de wolken, maar dicht bij mij. Wat een wonder. Dank U wel. Ik vraag U dagelijks om mij te genezen. Ik herhaal Uw woorden dat voor U niets onmogelijk is. Ik zie voor mij dat ik weer sterk zal zijn en weer krachtig zal kunnen lopen, maar ondertussen lig ik in bed met draden op mijn borst die verbonden zijn met een monitor. 24/7 houden ze me in de gaten. U weet dat. Soms ben ik ineens zo bang, maar dan herhaal ik Uw woorden in mijn hart. Voor U is niets onmogelijk… Ik ben wel klaar voor een volgend wonder!’

Als je midden in een dal in je leven zit, gaat alle grond onder je schudden. Als het om de strijd tussen dood en leven gaat, voel je de muren al bijna instorten. Dat is eng.

Herken je dat?
Voel je de grond onder je voeten soms ook ongekend schudden?
Misschien is er een complete aardbeving in een bepaald aspect van je bestaan, zoals mijn leven in het ziekenhuis compleet op zijn kop staat. Deze tekst troost mij en ik bid dat het jou ook zal troosten:

‘Want God heeft gezegd:
“Ik zal je nooit in de steek laten.
Ik zal je nooit verlaten.”’
(Hebreeën 13:5, BB)

Mag God ook jou op dit moment omarmen?
Ik daag je uit om vandaag te kauwen op deze tekst.

Voor Hem is niets onmogelijk!

Zullen we hier samen het volgende op zeggen: ‘Amen!’
(dat betekent: ‘zo zij het in mijn leven.’)

P.S. Deze tekst schreef ik in de periode dat ik in het ziekenhuis lag, de eerste maanden van dit jaar. Gelukkig ben ik inmiddels weer thuis en gaat het elke dag een stukje beter.