Wat als je hart ineens stilstaat?

Ik zag niemand, hoorde niemand en bijna niemand wist dat ik daar lag… Die nacht was ik met hoge snelheid naar het AMC in Amsterdam gebracht. Ik had voor de tweede keer een hartstilstand gehad. Helemaal alleen op een kamer met piepjes van allemaal apparaten die de stilte doorbraken.

Diep bewust was ik van het feit dat het opnieuw een wonder was dat ik nog leefde. Zo lag ik daar in dat grote, grijze ziekenhuis in een apart kamertje in Amsterdam.

• Alleen, stil, moe en bang…
• Alleen, maar niet alleen…

“Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.” (Hebreeën 13:5, BB)

Mijn gebeden waren kort, maar vanuit het diepst van mijn hart. 

• “Heer, help!”

• “‘Draag mij.”

• “Heer, wees nog dichterbij mij dan dat U altijd al bent.”

God antwoordde: “Ik zal je nooit in de steek laten.” Zo is God. Zo is God voor mij… en voor jou. Ook al ben je alleen; dichterbij dan God bij jou is, kan niemand zijn. 

Mijn man, André, kan me omarmen en mijn hand vasthouden. Mijn zonen kunnen mij een knuffel geven en naast mijn bed zitten, maar er is niemand die zelfs in mijn hart kan zijn, zó dichtbij.

Zullen we God samen danken, ondanks alles waar je misschien op dit moment in zit. Hem danken dankzij de prachtige uitdagingen die je vandaag mag aangaan. Hem danken omdat je in je eentje enorm zit te jubelen en te juichen, omdat het je goed gaat. Daarom…

“Dank U dat ik leef! Dank U dat U mij nooit zult verlaten en mij nooit, nooit, nooit in de steek zult laten. Wat fijn dat U zo bent! Ik geef U mijn hele hart. Mijn hele zijn vertrouw ik aan U toe. U kent de laatste dag van mijn bestaan, daarom dank ik U uitbundig, voor altijd en eeuwig. Amen.”