Trots laat lastig los…

Onze hond Coco is inmiddels redelijk bejaard. Als 11-jarige Flat Coated Retriever is er één eigenschap die nog steeds op mijn lachspieren werkt: Ik gooi een stok en Coco rent ernaartoe. En dan komt het! Hij pakt de stok met zijn bek, bijt er stevig in en gooit zijn kop omhoog. De trots druipt van hem af. 

En loslaten? Ho maar, echt niet. Met opgeheven kop rent hij rondjes om me heen alsof hij zeggen wil: “Kijk mij, de onoverwinnelijke, bruine, brave hond. Ik laat never nooit los!”

Maar dat is niet waar ?. Ik heb een trucje. Er is wel een manier om hem per direct zijn stok los te laten. Wat denk je? 

Hou een bakje yoghurt voor zijn neus en… losss.
Hou een stukje broccoli voor ogen en… losss.

Wat moet jij voor je neus krijgen, wil je los kunnen laten?

Als jij trots bent op wie je bent, wat je hebt, wat je wilt en waar je naar op weg bent? Als jij trots bent op jouw vermogen om overzicht te creëren, te ordenen of als je trots bent op je verbale vermogen? Waarschijnlijk zul je dat dan niet snel loslaten.

Ben jij ervan overtuigd dat jij het huwelijk van je schoonzus zou kunnen redden, als ze maar precies zou doen wat jij adviseert?

De Bijbel leert ons: “Maar leef als nieuwe mensen, doordat jullie op een nieuwe manier gaan denken, namelijk op Gods manier. Dan zullen jullie ook anders gaan leven. (…) Vind jezelf niet belangrijker dan je bent.” (Romeinen 12:2-3, BB)

Natuurlijk is het goed om jezelf te kennen, en je mag trots zijn op wie je bent. Maar geef die trots over aan God en laat Hem trots zijn op jou!

Zullen we samen bidden? “Heer, ik weet dat U mijn trots wilt overnemen van mij. Help mij om het aan U te geven. U hebt het beste met mij voor. U hebt mijn geluk voor ogen. Ik geef mijzelf aan U. Amen.”